نحوه تولید آسفالت چگونه است ؟ آسفالت مخلوطی از سنگدانه ها، بایندر و لایه پرکننده است. که برای ساخت و ساز و نگهداری جاده ها، پارکینگ ها، خطوط راه آهن، بنادر، باند فرودگاه، مسیرهای دوچرخه سواری، پیاده روها و همچنین زمین های بازی و مناطق ورزشی استفاده می شود. استفاده می شود.
سنگدانه های مورد استفاده برای مخلوط آسفالت می تواند سنگ های خرد شده، ماسه، شن یا خاکستر باشد. امروزه از برخی پسماندها یا محصولات جانبی مانند نخاله های ساختمانی و نخاله های تخریب شده به عنوان سنگدانه استفاده می شود. که باعث افزایش پایداری آسفالت می شود.
نحوه تولید آسفالت چگونه است ؟ از چسب برای ترکیب این سنگدانه ها و ایجاد یک مخلوط یکپارچه و منسجم استفاده می شود. قیر به طور کلی به عنوان یک لایه چسب استفاده می شود. اگرچه امروزه مجموعه ای از چسباننده ها با منشاء بیولوژیکی نیز با هدف به حداقل رساندن اثرات زیست محیطی بر جاده ها در حال توسعه هستند.
روسازی آسفالتی به طور کلی شامل سازه راه در بالای سطح ساختمان است که خود از مواد ناپیوسته و چسبیده ساخته شده است. این به جاده اجازه می دهد تا بارهای ترافیکی را قبل از رسیدن به سطح ساخت و ساز به درستی توزیع کند. به طور کلی روسازی ها از چندین لایه تشکیل شده اند:
آسفالت چگونه تولید می شود؟
آسفالت در کارخانه آسفالت تولید می شود. می تواند نصب ثابت یا حتی نصب سیار باشد. امکان تولید 800 تن آسفالت در ساعت در کارخانه های آسفالت وجود دارد. میانگین دمای تولید مخلوط گرم بین 150 تا 180 درجه سانتیگراد است. اما اکنون تکنیک های جدیدی برای تولید آسفالت در دماهای پایین تر در دسترس است.
برای راه اندازی و ساخت کارخانه آسفالت به وب سایت آذزپارس بهترین سازنده کارخانه آسفالت کلیک کنید.
انواع آسفالت
به منظور ارائه بهترین عملکرد برای کاربردهای مختلف، از انواع مختلفی از مخلوط های قیری استفاده می شود. با توجه به الزامات مختلف (میزان تردد، تعداد وسایل نقلیه سنگین، دما، شرایط آب و هوایی، الزامات کاهش صدا و غیره). مخلوط مورد استفاده باید دارای استحکام کافی و مقاومت در برابر تغییر شکل باشد. تا در ابتدا فشار وارده را تحمل کند. در برابر چرخ خودروها و از طرفی باید مقاومت خمشی کافی برای مقاومت در برابر ترک خوردگی ناشی از فشارهای مختلف وارد شده بر آن داشته باشد. علاوه بر این، مانور خوب در حین کار برای اطمینان از فشرده شدن مناسب برای دوام مطلوب ضروری است.
مخلوط های آسفالتی را می توان در دماهای مختلف تولید کرد.
مخلوط آسفالت گرم (HMA)
مخلوط آسفالت داغ معمولاً در دمای بین 150 تا 180 درجه سانتیگراد تولید می شود. بسته به کاربرد، ممکن است از مخلوط آسفالت متفاوتی استفاده شود.
آسفالت گرم (WMA)
آسفالت معمولی مخلوط گرم در دمای 20 تا 40 درجه سانتیگراد کمتر از آسفالت مخلوط گرم تولید می شود. تولید این نوع آسفالت انرژی بسیار کمتری مصرف می کند و در نتیجه دود کمتری تولید می کند. (به عنوان یک قاعده کلی، کاهش 25 درجه سانتی گراد منجر به کاهش 75 درصدی انتشار دود می شود). علاوه بر این، دمای مواد در حین عملیات روسازی پایین‌تر است و شرایط کار را برای کارگران بهبود می‌بخشد و راه را زودتر باز می‌کند.
مخلوط آسفالت سرد
مخلوط آسفالت سرد بدون حرارت دادن سنگدانه ها تولید می شود. این فرآیند تنها به لطف استفاده از قیر امولسیون شده در آب امکان پذیر است. که در حین فشرده سازی یا اختلاط تجزیه می شود. با گذشت زمان، در طول پخت و پز، آب تبخیر می شود و مقاومت آن افزایش می یابد. مخلوط های سرد مخصوصاً برای جاده های کم تردد توصیه می شود.
پوشش از لایه های مختلف آسفالت تشکیل شده است.
به طور کلی، لایه های آسفالت روی یک لایه زیرین ریخته می شود. اولین لایه ای که از سطح جاده امتداد می یابد. لایه سطحی نامیده می شود. لایه دوم معمولا لایه بایندر نامیده می شود. پایین ترین لایه لایه پایه نام دارد.
لایه بالایی یا سطحی
لایه رویی یا لایه سطحی از لایه بالایی روسازی تشکیل شده است. که باید بتواند ترافیک سنگین و فشارهای محیطی را بدون ایجاد ترک ها و بریدگی های ناخواسته تحمل کند. هدف اصلی آن ارائه یک نمایه یکنواخت برای راحتی کاربر، در عین حال ایجاد بافت کافی برای اطمینان از مقاومت در برابر لغزش است. بسته به شرایط محلی، ویژگی های عملکردی مانند مقاومت در برابر لغزش، کاهش نویز و دوام کم برای لایه های بالایی مورد نیاز است. در برخی موارد، زهکشی سریع آبهای سطحی مورد نیاز است. در حالی که لایه های بالایی باید غیر قابل نفوذ باشند تا از ورود آب به سازه جلوگیری شود.
بسته به نیازهای خاص، طیف گسترده ای از لایه های سطحی یا لایه های بالایی را می توان انتخاب کرد.
انواع لایه های بالایی عبارتند از:
بتن قیری (AC)
بتن قیری نازک (بتن قیری لایه نازک – AC-TL)
بتن آسفالت در لایه های بسیار نازک (AC-VTL)
لایه بسیار نازک بتن قیری (AC-UTL)
آسفالت ریخته گری سنگ (SMA)
آسفالت نورد گرم (HRA)
آسفالت متخلخل (PA)
آسفالت متخلخل دو لایه (2 لیتر PA)
آسفالت ماستیک (MA)
آسفالت نرم (SA)
لایه بایندر
لایه‌های بایندر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بیشترین تنش‌های برشی را که تقریباً 50 تا 70 میلی‌متر زیر سطح آسفالت ایجاد می‌کنند، تحمل کنند. بنابراین، لایه بایندر بین لایه سطحی و لایه پایه قرار می گیرد تا با ترکیب کیفیت پایداری و دوام، چین و چروک را کاهش دهد. پایداری و دوام را می توان با استفاده از تماس سنگ به سنگ و چسباننده های سفتو/یا اصلاح شده به دست آورد.
لایه پایه
مسیر پایه شاید مهمترین لایه سازه ای روسازی باشد که برای توزیع موثر بارهای ترافیکی و محیطی به گونه ای طراحی شده است که لایه های ناپیوسته زیرین در معرض تنش و تغییر شکل بیش از حد قرار نگیرند. این اغلب نشان دهنده سفتی نسبتاً بالای لایه پایه است. علاوه بر این، لایه پایه باید مقاومت خستگی کافی داشته باشد.
فونداسیون ها و مصالح ناپیوسته
از آنجایی که لایه های زیرزمینی اغلب از مواد نسبتاً شکننده تشکیل شده اند، بسیار مهم است که بارهای آسیب رسان به طور موثر توسط لایه های بالایی حذف شوند. در این حالت، لایه های پایه و لایه های پی ناپیوسته از سنگدانه های خرد نشده یا به نسبت خرد شده تشکیل شده اند.